Προτιμάμε να μη σταθούμε στο αλέγκρο ύφος με το οποίο γράφει η ηρωίδα, ούτε στην ανησυχία που γεννιέται σταδιακά στον αναγνώστη όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ασυνήθιστη συμπεριφορά της, αλλά στο προσεκτικά μελετημένο ψυχολογικό κομμάτι του μυθιστορήματος, το οποίο και το καθιστά μοναδικό στο είδος του.
Σύμφωνα με τον Ανδρέα Αρματά*, κλινικό ψυχολόγο και επιστημονικό συνεργάτη των Εκδόσεων Πατάκη, η Χέιλι Λονγκ έχει καταφέρει κάτι αρκετά δύσκολο. Δεν περιγράφει πλήρως το ψυχολογικό πρόβλημα αλλά αναφέρει κάποια «συμπτώματα» που ταιριάζουν με αρκετές διαγνώσεις. Η Λότι ίσως να έχει κατάθλιψη (προς τα εκεί δείχνουν οι περισσότερες συμπεριφορές), ίσως όμως και να έχει μανιοκατάθλιψη ή ίσως να είναι κυκλοθυμική. Ίσως πάλι να έχει απλά τα υπαρξιακά της που την ρίχνουν σε μελαγχολία (χωρίς απαραίτητα αυτό να οδηγεί σε κατάθλιψη), ίσως η συμπεριφορά της να σχετίζεται με την οικογενειακή της κατάσταση (χωρισμένοι γονείς, ο μπαμπάς μένει μακριά με τη νέα του οικογένεια και η μεγάλη της αδελφή σπουδάζει επίσης μακριά), ίσως πάλι να σχετίζεται με την επαφή που έχει με τον εαυτό της. Δεν είναι, πάντως, τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο η σχιζοφρένεια.
Ό,τι και να είναι, είναι ένα ιατρικό θέμα, ένα θέμα υγείας που χρειάζεται να το πάρει κανείς στα σοβαρά, και η συγγραφέας το τονίζει αυτό και δίνει έμφαση στην αναζήτηση ειδικού συμβούλου, όπως και στο ότι είναι πολύ καλό να αναγνωρίζεις πως νιώθεις «κάπως» – στην αποδοχή, δηλαδή, που αποτελεί το πρώτο βήμα για να τα βρεις με τον εαυτό σου.
