Έτσι, τη θέση της κακιάς μητριάς παίρνει ο Δον Μανίφικο, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που ζει με τις δύο του κόρες και την προγονή του, την Αντζελίνα, της οποίας την καλοσύνη εκμεταλλεύονται και οι τρεις. Ο πρίγκιπας, καθώς διανύει περίοδο αναζήτησης της κατάλληλης νύφης που θα σταθεί στο πλευρό του, εμφανίζεται στο σπίτι του Δον Μανίφικο προκειμένου να γνωρίσει τις νέες γυναίκες που - σύμφωνα με τους καταλόγους του πριγκιπάτου - ζουν εκεί. Ωστόσο, προς αποφυγή εύρεσης μία συζύγου με κίνητρα άλλα από εκείνα της πραγματικής αγάπης, εμφανίζεται με αμφίεση υπηρέτη. Αντιστοίχως, ο υπηρέτης παρουσιάζεται σαν πρίγκιπας. Στο χορό του παλατιού, ο δήθεν πρίγκιπας κάνει πρόταση γάμου στη Σταχτοπούτα. Εκείνη όμως, ομολογεί τον έρωτά της για τον «υπηρέτη». Ο πραγματικός πρίγκιπας αναζητά την αγαπημένη του Σταχτοπούτα με ένα βραχιόλι αντί για γοβάκι. Το τέλος είναι , βεβαίως αίσιο. Και έζησαν αυτοί καλά. Ο Ροσσίνι συνέθεσε την όπερα La Cenerentola όταν ήταν 25 ετών, έχοντας ήδη απολαύσει την επιτυχία του Κουρέα της Σεβίλης τον προηγούμενο χρόνο. Ολοκλήρωσε τη σύνθεση μέσα σε τρεις εβδομάδες, η οποία φέρεται ότι περιλαμβάνει ορισμένες από τις πιο όμορφες μελωδίες που έγραψε ο συνθέτης. Στην πρώτη της παρουσίαση, η όπερα La Cenerentola δεν έχαιρε της θερμής υποδοχής που επιθυμούσε ο Ροσσίνι. Ωστόσο, έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλής και παρουσιάστηκε σε θέατρα της Ιταλίας, καθώς και στη Λισσαβώνα (1819), το Λονδίνο (1820) και τη Νέα Υόρκη (1826). Ο Ροσσίνι ο ίδιος ήταν εκείνος που άλλαξε κάποια στοιχεία στην ιστορία του δημοφιλούς παραμυθιού.